Pam en Ries op wereldreis.

De lokale bus brengt ons naar het centrale busstation, van waaruit we een luxe bus willen nemen naar Ipoh. Hier stappen we over op de bus naar Cameron Highlands, in de binnenlanden van Peninsular Maleisië. Het plaatsje, waar we willen overnachten, heet Tanah Rata en ligt op ongeveer 1500 meter hoogte. De temperatuur moet daar toch echt aanzienlijk lager zijn, lijkt ons zo. De luxe bus is helemaal geweldig en terplekke besluiten we om straks vanuit Kuala Lumpur de bus naar Singapore te nemen. Deze tocht zal zo'n vijfenhalf uur bedragen maar daar kan een minibus, taxi of zelfs vliegtuig niet tegenop. Er staan maar drie in plaats van vier stoelen naast elkaar waardoor je extra veel ruimte hebt. En de benen kunnen gewoon helemaal gestrekt worden, als je wil op het voetenbankje. Allebei doen we de ogen dicht en al duttend maken we de tocht naar Ipoh. Helaas moeten we drie uur wachten op onze bus naar Tanah Rata.

Bij een van de winkeltjes halen we broodjes, die klef en plakkerig zijn maar heerlijk smaken. We lopen een rondje, drinken wat fris, roken buiten een sigaretje, bezoeken de toilet (ook weer vies), lopen nog een rondje en dan ziet Ries ineens een stopcontact, ergens in de wachtruimte. Helemaal goed want nu kunnen we de batterij van onze laptop opladen. Laptoppen gaat prima, opladen van de batterij is een drama. Tot op heden hebben we slechts in één hotelkamer een stopcontact gehad, bij de overige niet dus het komt geregeld voor dat we niet kunnen laptoppen. De wachttijd kunnen we nu mooi gebruiken om de batterij te vullen.

In het donker arriveren we in Tanah Rata. De bustocht voert ons dwars door de bergen, waarbij we regelmatig de toppen in de wolken zien. Bij het eindpunt worden we opgewacht door de lokale proppers (mensen die je proberen te charteren voor hun guesthouse), die ons natuurlijk allemaal proberen te overtuigen van de voordelen van hun guesthouse. We vertrekken naar Fathers Guesthouse aangezien de Ringgit op kop valt in plaats van op munt. Zo maken wij de keuzes....

We slapen in een soort bunker, zo'n golfplaten halfrond bouwwerk. Douches en toiletten moeten we delen maar deze zien er buiten verwachting schoon uit. Alles ziet er hier trouwens mooi en schoon uit. Er zit een restaurantje bij, tafeltjes buiten en binnen staan bankstellen met een megagrote TV. Elke avond worden hier illegale DVD's gekeken door de backpackers.

De volgende dag slapen we uit. In vergelijking tot Georgetown is het hier ronduit koud. Ik slaap in een lange broek (de immer multifunctionele afritsbroek, rest is vies) met t-shirt, met lange mouwen natuurlijk en we liggen onder enkele dekens. Gelukkig heeft onze kamer twee tweepersoonsbedden en we leggen de dunne matrassen van beide bedden dan ook op elkaar. En voor het eerst in twee weken kunnen we weer tegen elkaar aanliggen, zonder vast te plakken van het zweet. Deze dag doen we verder niets, behalve een beetje lezen en laptoppen. Hier hoog in de bergen hebben ze zelfs een draadloos netwerk en hierdoor kunnen we op 't terras met de eigen laptop de website bijwerken en laat op de avond zelfs met het thuisfront msn'en. Wat een feest!

Het dorpje zelf stelt niet zo veel voor. Een straat met allemaal winkeltjes en vooral veel toeristische rommel. Als je om je heen kijkt, waan je je in Oostenrijk. Of dat denk ik in elk geval. Ik heb veel van de wereld gezien maar Oostenrijk nog nooit maar op plaatjes ziet dat er ook zo uit, behalve dan dat daar de bergen witte toppen hebben.

De dag erna gaan we een junglewalk doen. Er is keus uit meer dan tien trekkings die je zelfstandig kunt doen. Trekking negen voert ons door de jungle met als eindbestemming een theeplantage. Het eerste deel is verhard pad en Ries vraagt zich af of dit het nu is, via geplaveide paden door 't bos.... Gelukkig stopt het pad al snel en gaan we al klimmend dwars door het oerwoud. De temperatuur klimt samen met ons naar boven en als we uit het oerwoud komen is het ronduit heet. We lopen over een weggetje richting theeplantage, welke nog zo'n uurtje wandelen zou zijn. Maar het weggetje heeft regelmatig een stijgingspercentage van tien procent en in de hitte moeten we regelmatig een stop inlassen. Even op adem komen en flink water drinken.

Na elke bocht verwachten we dan eindelijk de plantage te zien maar na elke bocht volgt er weer een nieuwe. En dan zien we een bord en we hopen op welkomstekst maar er staat op dat het nog een kilometer lopen is. In de tussentijd lopen we al een half uur dwars door de theestruiken, die zover als je kunt zien reiken. De bergen en hellingen staan helemaal vol en de struiken staan hutje-mutje op elkaar, met looppaden ertussen zodat de snoeiers, knippers of hoe ze ook heten, het oogstwerk kunnen doen. Dat wordt allemaal met de hand gedaan en als je ziet hoe stijl de hellingen zijn, dan krijg je dubbel medelijden met de knippers. Enerzijds om de geestdodendheid van het werk maar nog meer om de arbeidsomstandigheden. Het ene moment is het bloedheet, dan sta je in een stortregen en gelijktijdig moet je ook nog een berg beklimmen én theeplanten snoeien.

Geen idee hoe ver het nu was tot aan de plantage maar wij doen er in elk geval twee uur over en als we dan het theehuis binnengaan, worden de sluizen wederom opengetrokken. Het regent zo hard dat het zelfs onder de rand van het afdak komt. Maar een heerlijke mok thee van de Boh-thee-plantage met een gebakje erbij en we zijn de hele klim al weer vergeten. Na een half uurtje stopt het met regenen en we gaan te voet weer naar beneden. Stiekem wel met de hoop dat we onderweg een lift kunnen scoren. De tocht terug door de jungle zien we allebei niet zitten, het is al laat in de middag en na de regenbui is het daar vast één grote moddelpoel. De temperatuur is met misschien wel tien graden gezakt en het afdalen gaat ons ook veel beter af. Maar de eerste kilometers komt er weinig verkeer langs of de auto's die we zien zitten vol mensen óf ze rijden door. Tanah Rata ligt op zo'n dertien kilometer afstand als we gewoon de weg willen volgen. Er moet toch echt wel wat gaan gebeuren als we niet in het donker -in nog een regenbui- terug willen komen. Als we achter ons het geluid van een auto horen, steekt Ries gewoon gelijk zijn duim omhoog en we hebben toch geluk. Een jonge knul neemt ons mee tot aan de grote doorgaande weg. Tanah Rata ligt rechtsaf, helaas moet onze vriend linksaf maar hij komt later nog wel onze kant op en belooft ons mee te nemen als we er dan nog staan. Maar dat is niet nodig. De laatste tien kilometer kunnen we achterin de bak van een pickup meerijden richting het dorp.

En dan willen we een douche, we zijn verkleumd tot op het bot. Vooral in die pickup was het afzien, beiden in alleen een t-shirtje in de achterbak terwijl de mist- en regenflarden over ons heen waaiden. Maar dan is er te weinig waterdruk en zijn de douches koud. We gaan in bed liggen en met de vier dekens over ons heen is de kou al snel weg en enige tijd later is het waterdrukprobleem blijkbaar opgelost en nemen we een overheerlijke warme douche.

De volgende ochtend willen we vertrekken richting Taman Negara. Een regenwoudgebied, wat bekend staat als een van de oudste ter wereld. De tocht die kant op heeft nogal wat voeten in aarde. We moeten weer dwars door de bergen met de minibus en twee keer overstappen. Dan eigenlijk met de boot maar die halen we dan niet meer dus het laatste stuk doen we ook per bus. Om tien uur vertrekken en dan 's avonds rond half acht daar aankomen, dat is het plan.


Lees ook deel 4 van dit verslag »